Elektroniczne wydawnictwa zwarte (książka, baza danych, program komputerowy)

Opis całości elektronicznej książki:

             Element:                                                        Przykład:

Odpowiedzialność  główna                          KOPALIŃSKI, Władysław.

Tytuł                                                             Słownik wyrazów obcych

                                                                      i  zwrotów obcojęzycznych

Typ nośnika                                                  [CD-ROM].

Odpowiedzialność drugorzędna                            

Wydanie                                                       Wersja 1.0.3.16.

Miejsce wydania                                          Łódź:

Wydawca                                                      PRO-media CD,

Data wydania                                               1998.   

Data aktualizacji  (podajemy,                       Aktualizowane w dniu 25.11.1998.

jeśli jest znana)

Data dostępu  (obowiązkowa dla

dokumentów online, fakultatywny

dla pozostałych)

Seria

Uwagi

Warunki dostępu (obowiązkowy dla

dok. online, fakultat. dla pozostałych)

Numer znormalizowany                                ISBN 83-7231-731-3.

Przykład 1 (wydawnictwo zwarte na CD-ROM)

KOPALIŃSKI, Władysław. Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych [CD-ROM]. Wersja 1.0.3.16. Łódź : PRO-media CD, 1998. Aktualizowane w dniu 25.11.1998. ISBN 83-7231-731-3.

Przykład 2 (wydawnictwo zwarte online):

SIMON-RITZ, Frank. Germanistik im Internet  [online]. Berlin : Deutsches Bibliotheksinstitut, 1998 [dostęp 30 września 2019]. Dostępny w World Wide Web: <http://www.dbi_pub/dbi_pub.htm/Publikationen>. 

Przykład 3 ( dokument online)

WIEM 2001 [online]. Edycja 2001. [Bielsko-Biała] : Onet.pl S.A. [dostęp 27  marca 2013]. Dostępny w Internecie: < http://wiem.onet.pl>.

Opis fragmentu elekronicznej książki

Przykład:

KOPALIŃSKI, Władysław. Wielki multimedialny słownik Władysława Kopalińskiego [CD-ROM]. Wersja 1.00.000. Warszawa : Wydawnictwo Naukowe PWN S.A. 2000. Słownik eponimów czyli wyrazów odimiennych. ISBN 83- 01-13194-2.

Opis artykułu elektronicznej książki

Przykład:

MCCONNELL, W. H. Constitutional history. In The Canadian encyklopedia [CD-ROM]. Macintosh version 1.1. Toronto : McClelland & Stewart, 1993. ISBN 0-7710-1932-7.

Opis elektronicznego czasopisma 

Elementy:     

Tytuł. Typ nośnika. Wydanie. Miejsce wydania. Wydawca. Data wdania. Data dostępu (obowiązkowo dla dok. online, fakultat. dla pozostałych). Seria. Uwagi. Warunki dostępu (obow. dla dok. Online, fakultat. dla pozostałych). Numer znormalizowany.

Przykład:

Journal of Technology Education [online]. Blacksburg : Virginia Polytechnic Institute and State Uniwersity, 1989- . [dostęp 15 marca 2005]. Półrocznik. Dostępny w Internecie: <gopher://borg.lib.vt.edu:70/1jte>. ISSN 1045-1064.

Opis artykułu elektronicznego czasopisma

Elementy:

Odpowiedzialność główna artykułu

Tytuł artykułu

Tytuł wydawnictwa ciągłego

Typ nośnika

Wydanie

Oznaczenie zeszytu

Data aktualizacji/nowelizacji

Data dostępu (obow. dla dok. online, fakult. dla pozost.)

Lokalizacja w obrębie dokumentu macierzystego

Uwagi

Warunki dostępu (obow. dla dok. online, fakultat. dla pozost.)

Numer znormalizowany

Przykład ( artykuł w elektronicznym czasopiśmie dostępnym online)

STANUCH, Stanisław M. Pornografia w sieci. W: Gazeta Wyborcza [online]. 1999.09.10 [dostęp 3 października 1999]. Dostępny w World Wide Web: <http://www.gazeta.pl/Iso/Raporty/Komputer/001rap.html>.

Przykład (artykuł w elektronicznym czasopiśmie dostępnym na CD-ROM):

STANUCH, Stanisław M. Pornografia w sieci. W: Gazeta Wyborcza [CD-ROM]. 1999.09.10                                                                                  

Komunikaty elektroniczne

Przykład:

JANOWSKA, Maria. Temat: Opis dokumentu elektronicznego [online]. Do: Aniela PIOTROWICZ. 14 lipca 1999; 08:57:11 [cytowany 1 października 1999; 16:03]. Korespondencja osobista.

Umiejscowienie bibliografii załącznikowej

Bibliografię załącznikową należy umieszczać po tekście głównym i uzupełniających go materiałach (aneksach, przypisach), przed wszelkimi materiałami informacyjno-pomocniczymi (słownikiem terminów, wykazami, indeksami, streszczeniami obcojęzycznymi, spisem treści); dopuszcza się zamieszczanie bibliografii po poszczególnych rozdziałach.

Bibliografia.

1. BIBLIOGRAFIA załącznikowa [online]. Kraków : Wirtualna Polska [dostęp 8 grudnia 2003]. Dostępny w Internecie: kangur.ae.krakow.pl/Biblioteka/Wi/zalaczniki.

2. CZYŻ, A. Jaki zapis? Poradnik polonisty. Siedlce : Wydawnictwa Uczelnianie Wyższej Szkoły Rolniczo-Pedagogicznej, 1999.

3. GRZĘDZIŃSKA, Teresa. O czym warto wiedzieć. Bibliografia, literatura, piśmiennictwo, źródło. Nowa Edukacja Zawodowa, 2001, nr 4, s. 14-15.

4. GRZĘDZIŃSKA, Teresa. O czym warto wiedzieć. Przypisy do tekstu. Nowa Edukacja Zawodowa, 2001, nr 5-6, s. 8-10.

5. PN-ISO 690. Dokumentacja. Przypisy bibliograficzne. Zawartość, forma, struktura. 2002.

6. PN-ISO 690-2. Informacja i dokumentacja. Przypisy bibliograficzne. Dokumenty elektroniczne i ich części. 1999.

7. N-79/N-01222/07. Kompozycja wydawnicza książki. Bibliografia załącznikowa. 1979.

Temat podrozdziału piszemy boldem i tekst wyjustowany

Tekst podrozdziału piszemy jak w wytycznych tj. czcionką 12 pkt. z odstępem między wierszami 1,5. Proszę pamiętać obowiązkowo o akapitach, które zgodnie z wytycznymi powinny wynosić 0,75 cm. Zdania należy formułować zwięźle ale nie lakonicznie. Nie wolno także stosować zdań nadmiernie rozwiniętych, wieloczłonowych, sprawiających kłopoty z ich merytorycznym zrozumieniu.

Każdą nową myśl, rozpoczynamy od nowej linii stosując akapity. Takie ujmowanie poruszanej problematyki stwarza możliwość łatwiejszego zrozumienia istoty przekazu, a nade wszystko jest zgodne z zasadami pisowni w języku polskim. Nigdy nie może wystąpić sytuacja w której rozpoczynamy kolejne zdanie od nowej linii bez akapitu. 

Jeżeli z w treści chcemy wymienić jakieś elementy, to należy wybrać określony znak (punktor) i starać się stosować go jednolicie w całej pracy. Przykład takiego wyliczania przedstawiono poniżej. 

Środkiem wyrażania pojęć i dowodów twierdzeń jest odpowiedni język pozwalający w wypowiedziach definiować terminy z różną dokładnością. Ze względu na stopień dokładności można wyróżnić cztery rodzaje języków formułowania wypowiedzi:

·           Język potoczny, w którym autor wypowiedzi nadaje dowolne znaczenie poszczególnym terminom. W języku tym najłatwiej wyrazić autorowi wszelkie niuanse i szczegóły. Jednakże nie ma pewności czy nastąpiło pełne porozumienie pomiędzy partnerami komunikowania się, jeżeli nie mają oni podobnych skojarzeń słowno - znaczeniowych.

·           Żargon zawodowy, w którym znaczenie - ważnych dla danej grupy zawodowej - terminów jest ściśle określone i znane osobom posługującym się tym językiem. Znaczenie tych terminów nie jest nigdzie zapisane i może nie być oczywiste dla osób spoza danej grupy.

·           Język profesjonalny, w który znaczenie podstawowych terminów jest ściśle określone i zapisane w dostępnej literaturze. Ze znaczeniem tych terminów można zapoznać się nie należąc do danej grupy zawodowej.

·           Język sformalizowany, w którym znaczenie wszystkich terminów jest ściśle określone i opisane w dostępnej literaturze. Formułując informacje w tym języku unika się nieporozumień. Jednakże formułując opis rzeczywistości w języku sformalizowanym nie można wyrazić wielu szczegółów, niuansów, wyrażalnych w innym mniej sformalizowanym języku.

Proszę zwrócić uwagę na fakt, że przy wyliczaniu określonych treści, całość tekstu jest wyrównana i wcięta na określoną głębokość (np. 1 cm). Ponadto jeżeli w tym tekście zaznaczonym określonym punktorem występuje kilka zdań to oczywiście zaczynamy z dużej litery i na końcu stawiamy kropkę. 

Jeżeli wyliczanie jest krótkie to należy zastosować wyliczanie zaczynając z małej litery i kropkę postawić dopiero po zakończeniu wszystkich wyliczeń. W zakończeniu każdego punktora stawiamy przecinek lub średnik. Przykładem może być poniższy tekst.

Proces twórczego myślenia obejmuje cztery zasadnicze fazy:

·           preparacji,

·           inkubacji,

·           olśnienia,

·           weryfikacji.

Przedstawiony tekst należy rozumieć jako przykład rozpoczęcia pisania pracy magisterskiej. Każdy kolejny rozdział rozpoczynamy pisać od nowej strony analogicznie jak w tym przykładzie.

Inne uwagi

1.      Praca po napisaniu powinna być dokładnie sprawdzona przez polonistkę w zakresie poprawności językowej (wyeliminować błędy ortograficzne, stylistyczne, przeskoki myślowe, żargon, zwroty gwarowe, niewłaściwe znaki interpunkcyjne...).

2.      Każda tabela, rysunek, wykres, zdjęcie winny być zapowiedziane w treści, właściwie przedstawione (powołanie się na konkretny numer) i merytorycznie „wykorzystane” (wysnute krótkie wnioski).

3.      Spisy rysunków, tabel, wykresów, sporządzamy wówczas gdy jest ich powyżej dziesięciu.

4.      Tytuły rozdziałów powinny być pisane dużymi literami i pogrubione (Bold). Każdy rozdział pracy powinien rozpoczynać się od nowej strony.

5.      W przypisach należy zamieszczać pełny opis bibliograficzny wykorzystanej pozycji włącznie do strony.

6.      Zarówno w bibliografii jak i w przypisach należy także wykazywać wykorzystane strony internetowe podając adresy oraz datę ich wykorzystania (równoprawnie z literaturą zwartą).

Ocena pracy dyplomowej licencjackiej

Temat pracy:

Imię i nazwisko studenta:


Ocena merytoryczna

1. Praca powstała zgodnie z koncepcją wypracowaną ze studentem

o tak

o nie

stopień realizacji koncepcji (w przyp. odp. pozytywnej)

o wysoki

o średni

o niski

2. Treść pracy jest podporządkowana jasno sprecyzowanemu celowi pracy

o tak

o nie

stopień podporządkowania (w przyp. odp. pozytywnej)

o wysoki

o średni

o niski

3. Widoczny jest wkład pracy własnej autora

o tak

o nie

uzasadnienie:

.............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

Wnioski końcowe są skorelowane z celem pracy

o tak

o nie

stopień korelacji (w przyp. odp. pozytywnej)

o wysoki

o średni

o niski

Student wykazał się samodzielnością w gromadzeniu niezbędnych materiałów i literatury

o tak

o nie

stopień samodzielności studenta (w przyp. odp. pozytywnej)

o wysoki

o średni

o niski

Praca zawiera poprawnie wykonany spis literatury 

o tak

ocena spisu literatury

(w przyp. odp. pozytywnej) O wysoka O średnia

Uzasadnienie

Inne uwagi

Ocena końcowa pracy

Pracę oceniam jako:

Opcjonalne uzasadnienie oceny:



miasto, dnia



podpis promotora

Przykład przypisów do hipotetycznej rozprawy

Przykład  przypisów do hipotetycznej rozprawy z zakresu historii literatury polskiej (w celu zastosowania słów: Ibidem, Idem, Eadem, Opere citato - często używanych w przypisach):

1.     JANION, Maria. Romantyzm a początek świata nowożytnego. W: Gorączka romantyczna. Warszawa 1975, s. 42.

2.     SŁOWACKI, Juliusz. Ja Orfeusz. Liryki i fragmenty z lat 1936-1849. Oprac. Marian Bizan. Warszawa 1974, s. 46.

3.     Tenże (lub Idem), s. 50.

4.     JANION, Maria. Krasiński a Hegel. W: Romantyzm. Studia o ideach i stylu. Warszawa 1969, s. 125.

5.     Tamże (lub Ibidem), s. 136.

6.     PIWIŃSKA, Marta. Juliusz Słowacki od duchów. Warszawa 1992. Archeologia ducha, s. 392.

7.     JANION. Romantyzm a ..., op.cit., s. 45.

8.     PIWIŃSKA, op.cit., s. 396.

9.     TAMŻE (lub Ibidem).

10. JANION. Krasiński a Hegel, op. cit., s. 138.

11. Taż (lub Eadem). Ruch wyobraźni romantycznej. W: Odnawianie znaczeń. Kraków 1980, s. 158.

Ibidem (pisać kursywą)         - znaczy: Tamże.

Idem (pisać kursywą)            - znaczy: Tenże.

Eadem (pisać kursywą)         - znaczy: Taż.

Opere citato - skrót: op. cit. (pisać kursywą) -  znaczy: W cytowanym dziele.

Należy konsekwentnie stosować nazwy łacińskie lub polskie.

   Jeżeli uszeregowany alfabetycznie wykaz przypisów zawiera dwie pozycje lub więcej o tym samym pierwszym elemencie i pozycje te następują bezpośrednio  po sobie, można w drugim i następnych przypisach pierwszy element zastąpić myślnikiem.

Przykład:

1.     OKOŃ, Wincenty. Nowy słownik pedagogiczny. Wyd. 2. Warszawa : Wydawnictwa   Szkolne i Pedagogiczne, 2002.

2.  - . Wizerunki sławnych pedagogów. Warszawa 2000.

3.  - . Zarys dydaktyki ogólnej. Wyd. 7. 2003.

         Jeżeli wszystkie pozycje w wykazie przypisów bibliograficznych lub w jego wyodrębnionym dziale  są wprowadzane pod takim samym pierwszym elementem, można pierwszy element całkiem pominąć, pod warunkiem, że nagłówek wykazu lub działu wskazuje  wyraźnie wspólny element.

         W wykazach rzeczowych, gdzie element "odpowiedzialność główna" nie jest niezbędny do uszeregowania alfabetycznego, można tę odpowiedzialność podać po tytule. Wykaz szeregujemy wówczas alfabetycznie według tytułów.

W książkach z zakresu dyscyplin, np. medycyna, chemia, elektronika,  w których data  opublikowania cytowanych danych  ma pierwszorzędne znaczenie  informacyjne, można zastosować  tzw. system  nazwisko/data. Wówczas pozycje należy szeregować  alfabetycznie wg nazwisk autorów,
a prace jednego autorstwa  - wg lat wydania,  od najstarszych  do najnowszych. W tym systemie  pozycji  nie należy numerować.

W  systemie nazwisko/data    bezpośrednio po nazwie autora należy podać rok opublikowania dokumentu a po nim dalsze elementy opisu. Nie dopuszcza się podawania  roku przed nazwiskiem.

Rok zaleca się ująć w nawiasy lub przecinki bądź wyróżnić graficznie. Jeżeli cytuje się kilka dzieł jednego autorstwa  opublikowanych  w tym samym roku, po dacie należy dodać  kolejne małe litery.

Przykład:

KOWALSKI, A. (1976) ... .

KOWALSKI, A. (1978) ... .

KOWALSKI, A., MALINOWSKI, B. (1976a) ... .

KOWALSKI, A., MALINOWSKI, B. (1976b) ... .

Dokumenty elektroniczne

Zasady sporządzania przypisów dotyczących dokumentów elektronicznych reguluje norma PN-ISO 690-2. Informacja i dokumentacja. Przypisy bibliograficzne. Dokumenty elektroniczne i ich części z grudnia 1999 roku.

Dokument elektroniczny - dokument istniejący w postaci elektronicznej, dostępny za pośrednictwem techniki komputerowej.

Typ nośnika

Zaleca się stosowanie następujących określeń podanych w nawiasach kwadratowych:

[online], [CD-ROM], [taśma magnetyczna], [dyskietka].

W razie potrzeby, określając typ nośnika, można sprecyzować także typ publikacji, np.

[baza danych online],

[baza danych na taśmie magnetycznej],

[wydawnictwo zwarte na CD-ROM],

[program komputerowy na dyskietce],

[poczta elektroniczna].

Dokumenty elektroniczne mają swoją specyficzną postać jako programy komputerowe, bazy danych, pliki lub rekordy istniejące w formie czytelnej dla komputera, takiej jak dostępnej w trybie online, na płycie CD-ROM, na taśmie magnetycznej, na dyskietce lub innym elektronicznym nośniku informacji.

Przypisy bibliograficzne dotyczące dokumentów elektronicznych powinny odzwierciedlać tę specyfikę, a nie specyfikę papierowych odpowiedników.

Ogólne zasady sporządzania przypisów do dokumentów elektronicznych są zbieżne z podanymi wyżej, dotyczącymi dokumentów typowych.

Źródłem danych dla dokumentów elektronicznych jest ekran, dokumentacja towarzysząca, opakowanie.

Nieznany tytuł – można go zastąpić pierwszymi wyrazami z dokumentu uzupełnionymi wielokropkiem. Następnie należy podać zwięzłą informację o zawartości dokumentu, ujętą w nawiasy kwadratowe.

W przypadku poczty elektronicznej i artykułów w systemie elektronicznego porozumiewania się, w miejsce tytułu zaleca się stosowanie określonego tematu podanego w dokumencie.

Zaleca się podawanie w uwagach (są one elementami fakultatywnymi) informacji dotyczącej wymagań systemowych. Obejmują one specyficzną markę i model komputera, na którym dokument ma być uruchomiony, wielkość wymaganej pamięci, nazwę i wersję systemu operacyjnego, wymagania dotyczące oprogramowania. Zaleca się poprzedzanie informacji o wymaganiach wyrażeniem „Wymagania systemowe” w celu zredukowania niejednoznaczności.

Przykład:

Wymagania systemowe: komputer IBM PC lub kompatybilny: napęd CD-ROM MPC Standard: DOS-wersja 3.30 lub nowsza: 490 KB RAM: MS-DOS – rozszerzenia 2.1 lub nowsze.

Informacje w materiałach towarzyszących dokumentowi elektronicznemu, takich jak podręczniki, kasety dźwiękowe. Informacje należy poprzedzić wyrażeniem „Materiał towarzyszący”.